Ik zit vast.
Gevangen.
Ik ben 43 jaar en heb nu al 2 jaar tot life.
In het voor arrest was er nog hoop, maar nu is het definitief.
Zoals vele mede gevangenen heb ik het niet gedaan!
Ik heb er geen hand in gehad.
Zit op dit moment vast in isoleer.
Praat zo min mogelijk, anders kom ik nog meer in de problemen en probeer niet al te veel aandacht op mij te vestigen, want het is slopend voor de mensen om mij heen.
Tis zo eenzaam en confronterend. Ik vraag me vaak af hoe mensen het doen.
Als alles dat je dacht te zijn je wordt afgenomen en je geen kant meer op kunt.
Alleen hier, op papier, kan ik nog enige vrijheid vinden.
Maar ook dat kan me afgenomen worden.
Voor nu heb ik dit nog en hier geniet ik wel met volle teugen van.
Iedere dag lijkt op de vorige, hier in isoleer.
In het begin was het heel donker, maar nu wordt het langzaam maar zeker een stukje lichter. Ik schrijf de miljoenen gedachten van me af. En nog gaat het sneller in mijn hoofd dan dat ik ze op kan schrijven.
Als ik ze praat lul ik mezelf nog vaster.
Probeer maar wat te trainen, zoals vele van mijn lotgenoten.
Maar soms zit ik zo vast dat ik echt geen kant meer op kan.
Soms wordt ik boos op mezelf en op het oneerlijke vonnis dat ik gekregen heb.
Het leven waar aan ik voorlopig niet meer mag deelnemen.
Ik moet er zelf wat voor doen! Wordt er gezegd.
Maar zolang mijn bewegings vrijheid beperkt wordt, zit ik alleen maar vast in mijn gedachten.
Ik zit m’n tijd wel uit. Ik ben Mega Sterk, maar ik heb Multiple Sclerose.
Joja Jules
